Den siste bjønnjakta i Inndalen.

Av Ronald Inndal

På vestsida av Storhavren i Inndalen ligg eit av dei mest kjende bjønnhia i Verdal. Eldre inndalingar kjenner enno godt historia om bjønnjakta som gikk for seg i dette hiet på seinhausten 1886. To velkjente jaktkameratar. Ellev Stubbe og Olaus Buraune skaut her ein av dei siste
bjønnane som vart felt her i bygda.
Dei to hadde gått etter eit bjønnspor i retning Fersvola.
I kveldinga måtte dei bryte av rekkinga av sporet for å finne seg ein stad å overnatte. Men først ville dei sjå om nokre gamle bjønnhi dei visste om i Havertraktene. l gamle oppteikningar av Johannes Kjesbu har Ellev Stubbe fortald at dei fann ein rabb der bjørnen hadde «ramsa måsså». Dei skjøna straks at det var bjørn som hadde samla mose til vintersenga, og dei kleiv begge ned over berget. Like under berget fekk Ellev sjå eit hol. Like ved holet var det ein brest i berget. Gjennom den forsøkte karane å få dyret innafor til å vakne. Ellev fortalde det slik: -Vi prøvde å få han til å låte i seg, men det fekk vi ikkje til. Nei, vi må til å skyte, sa eg. Han Olaus sette både børsa og begge hendene inn i bresten og svinga att og fram, men kjende ingen ting. Da sa eg: No må du halde deg ferdig, for no smell det! Og da skottet hadde gått, vart det eit underleg leven inne i berget. Det var så mørkt at vi ikkje kunne sjå nokon ting. Men da vi heldt oss borti holet og kika, såg vi kor det grøna «ti augom på'om». Trekk deg tilbake, så skal eg prøve å ta han, sa eg - men hold deg unna vegen, for det blir vel travelt, sa eg. Men bjønnen fekk så mykje av skottet at han ikkje kom lenger enn til utgangen, og der drog han sitt siste sukk.
Så skulle vi ha han utom veggen for å sjå kva vi hadde. Det var så trongt at berre ein mann kunne smette inn. Og han Olaus hadde seg inn for å skuve på. Vi tørna dyret så langt at hovudet og ein framfot var utafor. Da stoppa alt. Og ikkje kunne karen innafor komme seg ut heller. - Send inn matveska, så får eg vera her til du har vori etter meir
hjelp, sa Olaus.
Men endeleg fekk vi han da ut, fortalde Ellev. Etter at dei hadde fått bjørnen til bygds, kom det folk frå fjern og nær for å sjå på storbamsen frå Haver-hiet. Som eit mål på kor stor bjørnen var, blir det fotald at da han låg på ein langvogn, fylde han i
heile «flakan» på vognen. Bjørnen vart så frakta vidare til Trondheim, der han vart liggande på utstilling - på lit de parade - i gårdsrommet til Arbeiderforeningen ei heil veke. Og hit var det og stor farting av folk
som skulle sjå storbjønnen frå Verdal. Seinare vart han sendt til England for preparering, der han kom bort på ein mystisk måte. Ved Vitenskapssamlinga i Trondheim er det fleire bjønnar. Men ingen av dei er så store som rusken på atten våg og tretten mark frå Verdal. Den hadde fortjent ein heidersplass mellom dyra ved museet. I staden står den kanskje i slottet til ein eller annan stormann i England,
som eit monument over to modige menn i landet med ville fjell og farlege dyr.

Her er inngangen til bjønnhiet i havren. Karen til høgre er son av Ellev Stubbe som skaut, bjørnen,
Ellev Ellevsen Stubbe, og guten til venslre er Ellev Eivindsen Stubbe, soneson aa bjørneskyttaren.
Bildet er tall i 1954.  Dei to ved hiet er fødd i 1874 og 1951. Ellev som skaut bamsen varfødd i 1848.